‘De wachtlijsten in de jeugdhulp worden door deze cijfers op scherp gezet.

Want achter elke hulpvraag die de Vertrouwenscentra Kindermishandeling kreeg, zit een gezin in nood dat nu geparkeerd wordt op een wachtlijst. Welzijnsminister Beke moet inzien dat het huidig budget ontoereikend is om de lijsten weg te werken.’ Zo reageert Vlaams parlementslid Celia Groothedde (Groen) op de stijgende cijfers van de Vertrouwenscentra Kindermishandeling door de lockdown. De cijfers werden bekend gemaakt in de coronacommissie.Uit de meest recente cijfers van 2018 blijkt dat het aantal wachtende jongeren en kinderen voor de Vlaamse jeugdzorg oploopt tot 6584. Het jongste jaarverslag Jeugdhulp meldt dat kinderen nu meer dan een jaar moeten wachten vooraleer er een plek vrijkomt in de niet-rechtstreeks toegankelijke jeugdhulp. Bij Awel, de voormalige kinder- en jongerentelefoon, gingen 396 gesprekken tussen 13 maart en 19 april 2020 over 'geweld'. In 2019 waren dat er slechts 208. We zien gelijkaardige trends bij andere chatlijnen. ‘De stijgende hulpvragen maken duidelijk dat er meer budget moet komen in de jeugdzorg,’ betoogt Groothedde.‘Chatlijnen zijn goed om de druk van de ketel te halen, maar daarna moet er meer en concretere hulp klaarstaan als dat nodig is. Corona bracht meer gezinnen in beeld waar kinderen zich onveilig voelen. Gezinnen die eerder ambulante hulp kregen, werden compleet afgesneden van de hulp die zij zo broodnodig hebben. Die gezinnen kunnen niet alleen op afstand geholpen worden – als ze de middelen al hebben om digitaal geholpen te worden. Elektriciteit, wifi en een laptop zijn niet voor iedereen evident.’Deze crisis heeft heel veel problemen duidelijk gemaakt. ‘Voorzieningen moesten zelf laptops regelen via vrijwilligersinitiatieven en met lokale besturen. Zo'n essentiële dingen moet de overheid structureel verankeren."’ De vraag om meer middelen komt ook voort uit een heel precaire context, geeft Groothedde aan. ‘Met de crisis zijn vele giften weggevallen. Die maken in veel voorzieningen net het verschil tussen het barre minimum en een extraatje zo nu en dan.’‘Een aantal kinderen en jongeren zijn tijdens de lockdown naar huis gegaan. Dat werd vanuit de voorzieningen met angst bekeken. Sommigen kwamen terug. Maar anderen zijn nog steeds thuis, zonder nood om naar de voorziening terug te keren. Door de vrijheid onder corona leek het thuis opeens wél te lukken. ‘"De stok achter de deur ontbrak”, hoorde ik van een begeleider over een ouder, “en daardoor durfde ik de dingen aan te pakken zoals ik het echt zou willen.” Mensen in jeugdhulp reageren daar met een introspectie die ik heel mooi, moedig en helemaal niet evident vind, zeker na deze moeilijke periode. Een kind of jongere beschermen, is een moeilijk evenwicht zoeken tussen ingrijpen en vertrouwen. Ondanks alle moeilijkheden, heeft de crisis daar kansen geschapen die anders niet mogelijk waren. De Vlaamse overheid mag alle betrokkenen heel dankbaar zijn dat ze zo solidair hebben samengewerkt tijdens deze moeilijke crisis. Het is nu haar beurt om met extra middelen over de brug te komen.’