Hoe onzekerder de tijden, hoe stelliger de meningen.

Zwart of wit, steeds verder overtuigd van het eigen gelijk en het recht om dat aan anderen op te leggen. Steeds verder verwijderd van elkaar.

Dat flitste door mijn hoofd afgelopen weekend, toen ik de beelden van de betoging van Free Belgium zag. 35.000 mensen die door Brussel trokken, verenigd in hun frustratie over het coronabeleid, het mondmasker, de coronapas. Verenigd in wantrouwen ook, tegen Big Pharma, politici, de virologen... Het gaf me een steek door het hart.

In datzelfde weekend vocht de vader van een vriend van mij voor zijn leven in het ziekenhuis. 65-plusser, risicopatiënt. Hij vecht een steeds uitzichtlozer wordende strijd tegen deze vreselijke ziekte, met de naam van een luchtig Mexicaans biertje uit mijn studententijd.

Dat contrast - de steeds scherper verkondigde verzuchting naar vrijheid, en de harde realiteit van de voortdurende strijd in de zorg voor vele mensen - creëert een tweespalt in onze samenleving. De afgelopen jaren waren een mentale rollercoaster vanjewelste, en het bobijntje met wederzijds begrip lijkt stilaan op.

Nochtans is er een enorme weg afgelegd. We zijn erin geslaagd in recordtempo vaccins te ontwikkelen die bijzonder succesvol zijn. Maar hoewel onze vaccinatiegraad 90 procent bedraagt, is onze intensieve zorg voor de helft bevolkt door niet-gevaccineerden. Maximalisatie van de vaccinatie is en blijft dus de beste strategie om deze epidemie te beteugelen.

We zijn erin geslaagd, dankzij deskundige en onbaatzuchtige hulp van virologen, de impact van de coronacrisis te beperken. Hun inzet, kennis en kunde is van levensbelang gebleken. Maar de klinische benadering van de ziekte is slechts één - zij het bijzonder belangrijk - aspect. De vraag hoe we dit allemaal samen kunnen blijven volhouden wordt steeds prangender. Want als twee jaar pandemie ons iets geleerd heeft, dan is het wel dat we onder grote langdurige stress beter zorg moeten kunnen blijven dragen voor elkaar.

De groeiende ergernis van burgers over het gebrek aan perspectief en vat op de situatie is niet te negeren. Niemand vindt het fijn om van overlegcomité naar overlegcomité te moeten afwachten hoe ons leven nogmaals overhoop zal worden gegooid. We hebben daar als politiek te weinig aandacht aan besteed, waardoor de afstand tussen mensen groter werd. En het debat steeds meer gekaapt lijkt door de hardliners. Waardoor redelijkheid, menselijkheid en mildheid soms ver weg lijken.

Te ver.

Met Groen zijn we vurig voorstander om blijvend in te zetten op vaccinatie. De boosterprikken die eraan komen, zijn daarbij een broodnodige en dringende aanvulling. Maar de vraag of deze vaccinatie verplicht moet zijn voor iedereen, is veel moeilijker. Een simplistisch ‘ja’ of ‘neen’ volstaat niet als antwoord op die complexe vraag. De juridische, ethische, maatschappelijke en praktische implicaties van verplichte vaccinatie zijn enorm.

Sowieso komt de discussie te laat om het eventueel nog in de vierde golf in te zetten. Dat geeft ons tijd. Tijd om een dialoog met elkaar aan te gaan over de voor- en nadelen en opnieuw te bouwen aan een verhaal dat verbindt.

Welke mogelijke gezondheidswinst brengt het verplicht vaccineren met zich mee? Hoeveel draagt het bij aan het onder controle houden van de evoluerende pandemie? In welke mate is het überhaupt afdwingbaar? Maar ook: hoe groot is het gevaar voor verdere polarisatie, waardoor mensen zich nog meer afkeren van beleid? Die vragen zijn geen details, ze zijn essentieel als je deze wedstrijd wil winnen met een ploeg van 11 miljoen mensen, en wil voorkomen dat ze ontaardt in een boksmatch.

We zijn alvast in de schoot van onze partij met onze vrijwilligers het gesprek aangegaan. En we waren het over één ding eens: dit debat beslecht je niet door een spelletje voor of tegen, om dan te turven wie in de meerderheid is en wie in de minderheid, om vervolgens eenvoudigweg de meerderheidspositie door te duwen. Dit vereist een onderbouwd debat dat verschillende experten betrekt. Dat elk van ons informatie, perspectief en handvaten aanreikt. Dat eerlijke ruimte geeft om de nuances en verschillende perspectieven te erkennen. Om dan samen onderbouwd te kunnen beslissen.

Groen vraagt dan ook zeer duidelijk om het debat over verplichte vaccinatie niet uit de weg te gaan, en op korte termijn te voeren daar waar het thuishoort: in het parlement, met hoorzittingen waarbij we een gedegen beslissing kunnen nemen gebaseerd op feiten en met een grondige juridische onderbouwing.

Laten we dus vooral wegblijven van het zoveelste verschroeiend heftige zwart-witdebat dat ons enkel verder van elkaar verwijdert. Het virus is al heftig genoeg.